Dit weekend met familie de tuin omgetoverd in een apres-ski dorp compleet met kleine bierstûbe en Wintersportattributen zoals ski‘s en curlingbaan. De paarden braaf op stal en nieuwsgierig naar al die beweging om zich heen. Af en toe tussen het werk door krijgen ze allemaal een aai over hun edele hoofdjes of iets lekkers toegestopt. Wat zijn ze toch lief en braaf hoor ik regelmatig. En dat zijn ze ook tot het moment dat er iets gebeurt dat ze echt niet kennen. Dan grijpt hun instinct in en dat is maar goed ook, anders zouden ze vroeger veel te eenvoudig ten prooi zijn gevallen aan een of ander roofdier. Er wordt een zeil gespannen met bergen op de achtergrond om foto‘s te kunnen maken of we echt in Oostenrijk zijn en op  de kopse kant vandestaleen groot bord van twee bij twee meter met een soort Oostenrijks vergezicht met twee gordijntjes aan de zijkant alsof het lijkt dat je zo door een raam naar een Gebergte in de Alpenkijkt. Heelidyllisch… voor ons mensen althans! Iedereen zit met een drankje in de tuin als onze stalmedewerker het erf oprijdt om de paarden naar de wei te brengen. Voor sommige in dit gezelschap was het een hele overwinning  om de paarden alleen maar zachtjes over hun neus te aaien, maar nu zouden ze getuige zijn van het „serieuzere“ werk nl. het uit stal halen en naar de wei brengen. De eerste merrie is maar net met haar staart uit de deur als ze luid briest naar het eerste rekje voor haar uitgestalde ski‘s Wat is dat voor iets raars?  Meer omhoog dan voorwaarts dravend vervolgt ze haar weg richting stal, waar om de hoek het reusachtige schilderij hangt. De visite gaat er eens even goed voor zitten van deze „ veilige „ afstand. Met haar neus nog niet om de hoekschiet Meike fan Scyedam zeker een meter opzij met het afschrikwekkende beeld van deze witte bergen in haar vizier. Dat hadden de toeschouwers nou ook weer niet verwacht. Zijn dit dezelfde paarden?

Alle mensen die van tevoren al een beetje angstig waren zeggen meteen:“zie je wel, je moet altijd oppassen“! Bij paard nr. drie besluiten we het schilderij toch maar van de schuur af te halen want we willen onszelf en de paarden niet nog langer onnodig plagen. Uiteindelijk loopt alles rustig grazend in de wei. En het gesprek gaat nog even verder met wat iedereen zojuist heeft gezien. De een vindt zichzelf een held dat hij of zij zo‘n groot en machtig dier zomaar heeft durven aaien, de ander stelt het informeren naar een gratis proefles nog maar een paar weekjes uit. En ik denk niks aan de hand, een paard blijft een vluchtdier en dat hoort zo. Wat ze niet kent gaat ze het liefst zo snel mogelijk uit de weg dat hoort bij haar. Het heeft niks te maken met lief of niet lief en ik ben voor de Oostenrijkse bergen ook vaak bang geweest maar dat was dan weer om een heel andere reden!