Met Rooske, Meike, Lieve en Zotte in de sahara van Brabant.

Eindelijk was het dan zo ver. Na wat begonnen was met een enthousiast idee, was het nu tijd voor het uitrollen van ons plan. Zeven maanden van paardrijles verder was de tijd rijp om een weekend buitenritten te gaan maken voor Eef mijn nichtje en haar vriend Kevin. Het plan is zo gemaakt maar de uitvoering heeft toch iets meer voeten in aarde. Met vier paarden een weekend weg in een andere                            

omgeving houdt in dat de paarden op de vrachtauto moeten. Het huisje besproken i.v.m covid wilden we geen kamer boeken en heel de avond inclusief eten apart zitten. Het plan was drie ritten te maken. De eerste avond een verkenningsronde van zo’n anderhalf uur en de twee opvolgende dagen van Loon op zand richting Giersbergen over het zand en met een grote boog uiteindelijk uitkomen bij cafe restaurant ‘de roestelberg’. De tweede dag zou of naar giersbergen worden of een rit naar restaurant’ de rustende jager’ En nu hoor ik jullie denken, waarom van restaurant naar restaurant? Nou dat is nou precies de reden dat we zo graag hier naartoe gaan. Je kunt op de Loonse en Drunense duinen overal vrij rijden, mits je een vergunning hebt die je veelal bij de plaatselijke manege od horeca kunt krijgen, maar ze hebben bijna overal de mogelijkheid om de paarden even te laten rusten bij voor dit doel speciaal gemaakte stands. Hoe geweldig! Je kunt dus gewoon iets eten of drinken en intussen de paarden weer op adem laten komen en dus ook langere ritten plannen.

De eerste avond stond dus de verkenningsrit gepland en dat is hij ook geworden. Ik had me vooraf heel goed in de kaart verdiept dacht ik, maar na zes minuten moest ik al constateren al meteen het eerste de beste verkeerde pad te hebben gekozen. Het liep dood langs een hek dus keren in een kleine ruimte en dat met paarden die ook helemaal vreemd zijn in dit gebied. Maar dat ging best soepel, dus volgende pad gekozen…. bleek bij nader inzien een wandelpad te zijn wat inhield dat we steeds dieper moesten bukken om niet in takken of bomen verstrikt te raken. Wij werden min of meer gedwongen om een paar bomen heen te stappen omdat het gebladerte te laag werd. Wat een begin….Kevin zag er nog niet erg verschrikt uit dus ik kon me nog wel wat meer beginnersfoutjes permitteren. We kwamen achter een wal terecht in de bosjes van afgehakte dikke stronken en takken die ze daar veelal neerleggen om het wild bepaalde routes te laten lopen. (begeleiden) Die wallen waren dus niet gemaakt om er ergens gewoon ‘doorheen’ te gaan. Ik wilde natuurlijk niet weer moeten zeggen dat we rechtsomkeert moesten. naarstig ging ik op zoek naar een stuk in de wal waar we toch doorheen zouden kunnen. Maar dan moest ik ook niet twijfelen wilde ik Meike daar doorheen sturen. Ze keek wel heel goed waar ze haar hoeven neer wilde zetten, maar ging uiteindelijk voor mij dwars door de takkenbossen en ik wist waar er 1 paard over de dam is….Gelukkig kon ik mijn leiderschap hoog houden door te doen dat dit heel ‘normaal’ was, wat het natuurlijk niet was, maar we waren net op pad met onervaren ruiters dus het moest nu ook eindelijk wel even ‘goed’ gaan. Het einde van dit pad gaf eindelijk duidelijkheid voor mij waar ik ‘fout’ zat, dat zou me morgen niet weer gebeuren. Na tien minuten werden we beloont met het meest prachtige uitzicht wat je je voor kunt stellen zo vanuit het bos uitzicht over een zonovergoten  uitgestrekte zandverstuiving. Wat was het een goed idee om deze plek weer op te zoeken. Ik was de foute start nu snel vergeten. Ik was blij dat Meike zich zo door mij liet sturen, wat een fijne merrie!

Voor ons lag de Kapucijnenberg in het avondzonnetje, en Meike kreeg er zin in. Gingen we eerst nog in een rustig drafje, besloot ze toch dat galopperend de berg op toch makkelijker was…..heerlijk! Boven is het uitzicht prachtig en we waren zo hoog dat we zijwaarts de zandheuvel af moesten i.p.v. rechtdoor naar beneden. Het was meteen die eerste avond al een prachtig avontuur. Na anderhalf uur waren ik, de paarden en de rest al een stuk wijzer over het gebied en hoe we het de volgende dag allemaal zouden gaan doen.

8 mei dag 2

Redelijk vroeg uit de veren,  paarden gepoetst, gezadeld en opnieuw het bos in.Dit keer wel in één keer goed natuurlijk, dat scheelt een hoop stress. Het uiteindelijke doel zou vandaag ‘restaurant de roestelberg’ zijn waar we zouden lunchen en daarna wat korter weer terug naar huis. Op de zandvlakte zijn we voor veel mensen een echte bezienswaardigheid, vier friezen over het zand is ook een prachtig gezicht natuurlijk. We hadden er al zo’n anderhalf uur rijden opzitten, toen ik besloot te kijken hoe ver het nog was naar de rustplaats en dus google maps even raadplegen. Ik zag meteen dat ik toch wel heel ver doorgereden was en bijna in Giersbergen was,wat compleet de de andere kant van de zandvlakte was. En wat pas echt irritant is is die meebewegende kaart. Geen idee meer waar wat was besloot ik eerst maar een flink rondje over het zand te rijden om te kijken waar de punt van het pijltje van google maps heenwees. Maar ook daar zit vaak wat vertraging op wat het allemaal best verwarrend kan maken. Het duurde zeker een dikke vijf minuten voordat ik weer goed wist welke kant ik op moest en daar werd ik niet echt rustig van. Ik dacht nog zo’n twee kilometer van onze lunchplek te zitten bleken het nog 9 km te zijn. Dat was nog een knap eind met af en toe stoppen en ‘spoorzoeken’ .Wat knap van iedereen en niemand die ging zeuren dat het te ver zou zijn. We gingen gestaag door en kwamen uiteindelijk toch maar een kwartiertje later aan dan dat we gereserveerd hadden! De lunchlokatie is werkelijk fenomenaal te noemen als je vanaf het zand komt.  Je rijdt zo het hoge duin op en daarachter behoorlijk in de diepte ligt dan ‘de roestelberg’ . Je daalt met de paarden echt af naar beneden en daar wachten nog veel meer uitdagingen. Voorbij razende moutainbikers. Hordes mensen aan picknicktafels fietsers,wandelaars en honden. We zijn zeker niet de enigen die dit een geweldige plek vinden, maar daar moet je met je paard dan wel helmaal langs om uiteindelijk bij de paardenstands uit te komen. Ze zijn zeker kijkerig de paarden, maar gecontroleerd….we sturen ze vrij zelfverzekerd langs heel veel bijna gapende mensen en ik kan een beetje onderliggende trots slecht onderdrukken. We stappen af zetten de paarden in hun stands, geven ze wat water en gaan richting terras…..Wat een dag!! En wat blijven ze braaf. Onderweg vonden ze sommige moutainbikers die onverwacht schakelden best spannend en nu liep er in lunchtijd een moutainbikepad vlak voor hun neus.

Goed voor hun ervaring en na de lunch was dat probleem dus ook bijna vanzelf opgelost. We hadden even lekker rust en gingen af en toe even om een hoekje kijken maar er waren altijd wel ‘oppassers’ bij hen.Kinderen die wilden aaien of ouders en kroost die met ze op de foto gingen. Dus we wisten wel dat als ze ook maar een voetje verkeerd zouden zetten er dan altijd wel iemand zou zijn die ons zou komen waarschuwen.

Het weer was nu wel wat minder en de regenjassen gingen aan maar we hadden geen moment het gevoel dat we ergens anders hadden willen zijn als waar we met elkaar waren.
Hup de halsters weer af, achterin het zadeldekje waar een opbergplek inzit (reuzehandig) en weer op pad. Nu hadden we wel besloten de kortste weg door het bos te nemen en dat ging uiteindelijk vlekkeloos. Ook weer mooi met al dat jonge bladgroen aan de bomen. Dus met een driekwartier waren we weer terug in Loon op Zand. Toch wel knap zo’n hele dag in het zadel van tien uur s’ ochtends tot half vier s’middags. Ik kon de spierpijn al een beetje voelen. Maar wat een geweldige dag was het weer geweest.

dag 3 …….9 mei

De paarden waren helemaal gewend aan de nieuwe situatie en wij ook. We kenden inmiddels de weg en aangezien we de vorige dag ons  door de navigatiefout nogal uit hadden moeten sloven werd besloten i.p.v. naar onder de linde in Giersbergen te rijden nu maar naar de rustende jager te vertrekken omdat dat zo’n twee km dichterbij was. Het was prachtig weer maar er werd wel wat onweer voorspeld. Maar daar lieten we ons niet door tegenhouden. De tocht ging dit keer wat meer door het bos en gedeeltelijk over het zand. Onderweg kwamen nog een hele schaapskudde tegen wat een prachtig gezicht was, maar ook zo goed voor de ervaring van de paarden en ook voor ons ruiters. Je maakt zoveel mee in één weekend blaffende losrennende honden, deze schaapskudde, soms moet je toch ineens improviseren met je paard, omdat de route net iets anders loopt, of dat je je route verkeerd rijdt. Dan verliest iemand weer wat en moet je er onverwacht toch even vanaf en er weer op. Maar dat alles maakt nou juist je avontuur. We hebben goede mensen op stal die alles tip top verzorgen. En goed aangereden paarden, die dagelijks hun beweging krijgen en als alles zo mooi past is zo’n weekend echt een kado. Als ik dan al onze merries weer heel braaf de laadklep van de vrachtwagen op zie lopen, ben ik zo trots op ze, het kan me soms gewoon een beetje ontroeren. Je bent het hele weekend zo’n team, iedereen met zijn eigen paard en ook weer met elkaar!

Dit weekend kan echt de boeken in als “onvergetelijk” met dank aan

Rooske, Lieve, Meike en Zotte die ons toch maar zo’n kleine 25 km door het zand hebben geleid en aan Pum en Meike van stal die heel de week mee had geholpen met de voorbereidingen. ( Meike onze merrie is ook naar haar vernoemd)

En natuurlijk mijn lieve nicht Eef die altijd zin heeft in weer nieuwe avonturen en Kevin die zo heerlijk gekookt heeft (langoustines) en schat aan ervaring mee terug neemt naar huis!